GECE YOLCUSU-Tanıtım
Bunca suskunluğum bir otobiyografi yazmamaya dirençti. Ben okunmaya
layık bir hayat yaşamıyorum. Bir çoğunuzdan hepinizden daha da alışılmış bir
hayatın başındayım. Belki sona 5 kaldı bilmiyorum. Yaş 23,5 ve ben her gün
yazmaya niyetleniyorum ve vazgeçiyorum değil düz üşeniyorum. Artık dayanamıyorum.
Boğuluyorum. Artık konuşmak zorundayım. Bir şekilde bir dili konuşamayan turist
gibi parça parça, bölük pörçük anlatmalıyım yoksa başka türlü birikmeyecek. Heybelerce
değil un çuvalıyla. Un çuvalı nimet benimki inşaat çuvalı. Kendimi yerdiğimle
kalmayım. Ben güzel yazdığıma inanırım.
Ne yazık.
Genç yaşımda büyük geçmiş olsun.
Hahah genç miyim, belki de ömrünün sonundaki bir faniyim. Bilinmiyor.
Ona rağmen büyük bir aşkla, hırsla dünyaya yaşamaya çok meraklıyım. Mevlam’ı mı
arıyorum belamı mı bilmiyorum. Bu ara aramaktan yoruldum.
İçime döndüm, içimde işler pek iç açıcı değilmiş. Suç atacak,
bahane üretecek bir düzen kalmadı. Hala tembelim hala yavaşım. Eskisi kadar
değil. Plancılık çok şey öğretti. İstanbul çok şey öğretti, hayat ağzıma sıçtı
ama topladık be Hasan. Ayağa kalkmayı öğrendim, dua etmeyi unutsam da af
dilemeyi… Yine de Yar’ın hakikisine döndü bütün kapılar. Süleymaniye anlatsa
mesela Hasan keşke çok daha fazla anlatsa. Sözsüz bir bir vursa hepimizi
hastalıklarımızdan ve biz yine İstanbul’a aşık kalsak…
İyileşelim derken komple hasta kaldık. Yandık desene Hasan.
İyi mi?
Orada hayatımın en kötü ve güzel günlerini yaşadım. Özlediğim
her anın yanında kötü bir olay, mutsuzluk mutlaka vardı. Özlemek de sevmek gibi
bir bütün işte. Olduğu gibi kabul ediyorsun hatta sana sormamış kimse bu derdi
alır mısın, senin mi olsun babanın mı? Kimse sormamış sana vermişler. Kaderinle
acil barışıp iyi bir insan olmayı öğrenmelisin divane. Kendime verdiğim tavsiyelerden
biri bu. Belki sizde de çalışır.
Ben size ne anlatayım bilmiyorum. Rota belli olsa bile haber
vermem. Herkeslerden sakınarak bir yolda anlatırım. Emin değilim. Bu bir giriş.
Besmele taşı. Şehre giriş adımımız sağ ayakla olsun. Hangi kapıdan girdim bir
onu biliyorum. Bu kapı dert kapısı. İnsan olmanın derdiyle başlıyorum. Sonu başı
da olabilir. Bir Ankara var bir ben bir de yoldaşım Hasan. Bu öykü arada çalışır.
Ben gittim. Yarın işlerim var.
Yorumlar
Yorum Gönder