YAZICIYA SEVGİLERLE

Halimizde hayır görmeyeli çok oldu da bir türlü kabullenemedik. Kime neyi anlatayım? Razı olursunuz inşallah bugün ki sayfaya.

Kışlık paltoda ellerim ceplerimde karanlığa soğuğa yürür gibi hissediyorum. Ev karışık.Dostlar kalbimde ama yok aramaya sormaya elim de dilimde varmıyor.

Şehre girmiyorum. Şehirden çıkmıyorum. Bir adam şehre koşarak girmiyor be dost. Artık sadece yorgunum. Dertlerin yolu dergaha gider inşallah. Gençliğimin günahlarından gafletinden kurtuluş imanla ama hey yavrum hey.

Birazdan her şeyden habersiz yatağına girip uyuyacak çocuklar o poğaça suratlılar buradan çok uzaktalar. Yoksa bu saatte uyanıklar dertlilerden başkaları değildir. Çocuklar uyumuştur. Birazdan artık ayağına alıştığı için içi kavislenmiş ev terliğinin durduğu köşeden biri kımıldayacak. Bir bebek ağlayacak, bir adam öksürecek, bir kadın gülecek, bir anne cezvede süt ısıtacak, bir kız gökyüzüne dalamasa da hayallerini kuracak. Yazı yazanlar ne yapacak bilemiyorum.

Onlar sadece düşünecek. Tüm bu yalnız ve aslında kimsenin düşünmediği insanları düşünecekler. Onların küçük bir çocuk gibi güvendiği bir yere uzanıp uykuya dalışlarını, endişeleri akıllarından geçtikçe kırışan alınlarını izleyecek.

Ucuz numara yazıcı.

Kimsenin düşünmediği yazıcı karanlıkta kalacak. Daktilonun başında uyuyakalacak. Daktilo mu kaldı yazıcı, geçti onun zamanı. Bir dekoru kaldı. Nostalji elemanı. Olsa olsa o senin bir köşende zevkine antikacılarda bulduğun bir parçadır. Bir de şey var, yazıcı yazıcıyı bir şekilde bulur. Daha kimsenin kıymetini takdir etmediği ucuz biletli muhteşem bir oyun gibi olan, daha tanınmamış çok kaliteli bir şarkıya denk gelmiş gibi hissettiren yazıyı bulur. Yani aslında yazıcı o eski daktilonun da gönlünü alır. Onu sever. Tuşlarından öper bir bir. Kelimelerden en güzel şekerleri kağıt üstüne paketler. Bakmayın siz o yazıcıların suratsız durduğuna. Daktiloyu bile mutlu eden insanlardır. Bu da onun küçük yeteneği sanırım.

Kızarmış ekmeğe sürülen reçeliniz eksik olmasın insanlar.