Biz Ölü Ozanlarız

Tutup da en genç bir başlangıçla başlıyorum.

Bismillah!

Herkesin gözü bizde. Bütün piyasa ardımızdan konuşuyor. Siyasilerin söylemlerinde, köşe yazarlarının başlıklarında, geleceğe dair umutlarda, anne ve babalarımızın dertlerinde bir biz başlamış, daha da bitmiyor. Herkes gençler diyor. Otursak, kalksak, su içsek, Tweet atsak, parende atsak gençsiniz diyorlar. Bize herkes bir şey diyor.

Kalıplara sokulmaya çalışıldık. Sinavlarda başarılı olma baskılarından sağ çıktık. On dört yaşında çocuk sayılıp yeteneksiz bellenirken, on beşimizde kocaman oldun bakışlarına da maruz kaldık. Dünyada olup bitenleri anlamamamız için uğraşanlara maruz kaldık. Kendimizi bulmaya giden hayat yollarında hep sırada kaldık. Sıradan kaldık. Düşüncelerimizi sizden habersiz zihniyetler bir pipet yardımıyla içtiler beynimizi. Haberdar bile olamadık. Anne babamızın çocukları olamadık. Modern dünyanın oyuncaklarını kucağımıza bıraktılar. Alkol, uyuşturucu el gezdi yaşıtlarımızda. Dünyayı kurtarmak kalbimize işleneceği yaşlarda bize, o geçmişin övülen, kabul gören kalıplarında şişmanlatıcı fikirler öğütüldü. Bir mama, bir bulamaçla beslediler bizi. İçimizi boşaltmaya yemin ettiler. Hantal, hareketsiz, hissiyatsız, imansız olmamız için dünya elinden geleni ardına koymadı. Bize bunu kimin yaptığını bile soramaz haldeyiz. Uyutulduk ve bizi uyutanlar da uyuyordu. Ağzımıza çalınan hazır lezzetlerin minik robotları olduk.