Ben Nasıl Biriyim?
Ben Nasıl Biriyim?
Bunu düşünüyorum. Belki de kendimin farkında olduğumdan beri. İlk vicdan azabını hissetmemle başladı herhalde.
Ne yazsam olur ama yazamıyorum. Yazdıkça duygular dökülecek belki de daha çok incineceğim.
Bu dünyaya bu garip ilişkiler heyulasına ait değilim.
İnsanlara ait değilim!
Hep bir misafir burukluğu, koltuğun ucuna oturmuş yabancı tedirginliği, ya beni sevmezlerse suskunluğunu taşıyorum.
Ne yazık!
O yazık ki bunlar hep insanlara karşı. Allah'ım! Ben sana ne zaman döneceğim. O yolda ne zaman sebat edeceğim? Bilmiyorum. Bilmekten korkar oldum. Bildikten sonra o ağır yük altında ezilmekten kaçar oldum.
Karnım ağrıyor. Ne yediysem dünyaya dair içime taş oldular. Varsın olsunlar. Gidecekleri yere kadar götürürüm.
İlk fırsatta ne varsa kusmalıydım halbuki. Taşlar doğmadan onları içimden kazımalıydım. Oysa ben onlar için içimi kazıp durmuşum bunca zaman.
Yüksek, çok yüksek bir otlaktan şehre bakıyorum. Ne orada, o tepede yaşamaya yerim var ne de o şehire girmeye istekli adımlarım.
Üşüyorum dünya. Üşüyorum şehir. Üşüyorum tekerlek. Üşüyorum balık.
Biraz susmaya ve uyanık kalmaya ihtiyacım var. Derlenip toplanmaya ihtiyacım var. Giden misafirin ardından bende unuttuklarını toparlayıp saklamam lazım. Belki de kıyar çöpe atarım. Kaybederim büsbütün.
Renklerimi de karartasım var. Toptan gülüşleri susturup üşümek istiyorum. Deli yağmurlar istiyorum. Kendimi hasta etmek istiyorum. Kalkıp da bir şey yapmaya halim olmasın istiyorum. Yorgunsam şu an daha beter neyse o olayım istiyorum.
Korkmuyorum.
İklimler neyse onlardan koşup gelmek istiyorum. Bendeki beni dünyadan kurtarıp gitmek istiyorum. Görenek belasından kurtulayım. Görünmek acizliğinden sıyrılayım. Sokaklar boyu çamurlu sulara çıplak ayak basayım. Buz tutmuş yokuşlarda yuvarlanayım. Çok çok fazla ağlayayım istiyorum. Kırılsın bir taraflarım. Yara bere dolanayım.
Tüm bunları;
"içimdeki acılara surat asmak isterken insanlara açıklayamayacağım. Bari gösterecek bir sebebim olsun. Herkes ondan ağladığımı şansın. Kimse acıma da, içimdeki isyanlara da, yangınlara da depremlere de tek bir laf edemesin. Kimse içimdekini bilmesin. Annem çok üzülmesin." diye istiyorum.
Beni bir müddet kaybetme şansım var mı?
Kimseye bir şey demeden, demek zorunda kalmadan, yalnız kalmak istiyorum. Çok özür dilerim yalnız kalmak isteyip de böyle şeyler hissederlerken başında konuştuğum insanlar. Huzurunuzda susuyorum artık.
Ben de hücreme, şu bir yastık ve yorgandan ibaret dünya malıma sarınıp susuyorum. Huzurlu kalın!
Bunu düşünüyorum. Belki de kendimin farkında olduğumdan beri. İlk vicdan azabını hissetmemle başladı herhalde.
Ne yazsam olur ama yazamıyorum. Yazdıkça duygular dökülecek belki de daha çok incineceğim.
Bu dünyaya bu garip ilişkiler heyulasına ait değilim.
İnsanlara ait değilim!
Hep bir misafir burukluğu, koltuğun ucuna oturmuş yabancı tedirginliği, ya beni sevmezlerse suskunluğunu taşıyorum.
Ne yazık!
O yazık ki bunlar hep insanlara karşı. Allah'ım! Ben sana ne zaman döneceğim. O yolda ne zaman sebat edeceğim? Bilmiyorum. Bilmekten korkar oldum. Bildikten sonra o ağır yük altında ezilmekten kaçar oldum.
Karnım ağrıyor. Ne yediysem dünyaya dair içime taş oldular. Varsın olsunlar. Gidecekleri yere kadar götürürüm.
İlk fırsatta ne varsa kusmalıydım halbuki. Taşlar doğmadan onları içimden kazımalıydım. Oysa ben onlar için içimi kazıp durmuşum bunca zaman.
Yüksek, çok yüksek bir otlaktan şehre bakıyorum. Ne orada, o tepede yaşamaya yerim var ne de o şehire girmeye istekli adımlarım.
Üşüyorum dünya. Üşüyorum şehir. Üşüyorum tekerlek. Üşüyorum balık.
Biraz susmaya ve uyanık kalmaya ihtiyacım var. Derlenip toplanmaya ihtiyacım var. Giden misafirin ardından bende unuttuklarını toparlayıp saklamam lazım. Belki de kıyar çöpe atarım. Kaybederim büsbütün.
Renklerimi de karartasım var. Toptan gülüşleri susturup üşümek istiyorum. Deli yağmurlar istiyorum. Kendimi hasta etmek istiyorum. Kalkıp da bir şey yapmaya halim olmasın istiyorum. Yorgunsam şu an daha beter neyse o olayım istiyorum.
Korkmuyorum.
İklimler neyse onlardan koşup gelmek istiyorum. Bendeki beni dünyadan kurtarıp gitmek istiyorum. Görenek belasından kurtulayım. Görünmek acizliğinden sıyrılayım. Sokaklar boyu çamurlu sulara çıplak ayak basayım. Buz tutmuş yokuşlarda yuvarlanayım. Çok çok fazla ağlayayım istiyorum. Kırılsın bir taraflarım. Yara bere dolanayım.
Tüm bunları;
"içimdeki acılara surat asmak isterken insanlara açıklayamayacağım. Bari gösterecek bir sebebim olsun. Herkes ondan ağladığımı şansın. Kimse acıma da, içimdeki isyanlara da, yangınlara da depremlere de tek bir laf edemesin. Kimse içimdekini bilmesin. Annem çok üzülmesin." diye istiyorum.
Beni bir müddet kaybetme şansım var mı?
Kimseye bir şey demeden, demek zorunda kalmadan, yalnız kalmak istiyorum. Çok özür dilerim yalnız kalmak isteyip de böyle şeyler hissederlerken başında konuştuğum insanlar. Huzurunuzda susuyorum artık.
Ben de hücreme, şu bir yastık ve yorgandan ibaret dünya malıma sarınıp susuyorum. Huzurlu kalın!
Yorumlar
Yorum Gönder