Öykü - Herkes Kendi Cehenneminde
Anne ve babasının fotoğraftaki mutluluğuna imrendi. Bir bayram günü kucaklarında tombul çocukları yeni evlerinin önünde gururla poz vermişlerdi. “Söz evimizi koruyacağım. Kimse burayı bizden alamayacak. Gözüm gibi bakıyorum buraya.” derken evin içine göz gezdirdi. Fotoğraftaki halı artık solmuştu ama aynı yerdeydi. Oymalı başlıklı koltuklar üstüne düşen loş ışıkla geçmişe götürüyordu. Zamanın bu evde durduğuna inandırmak istiyordu anne babasını ama kullanmaktan yıpranmış her şey aksini söylüyordu. Fotoğrafın üstüne düşen külü görünce kendi kendine söylendi. “Hay ben aklıma..” Fotoğrafın üstüne yanıklardan bir yenisi daha eklenmişti. Eliyle özenle tozunu aldığı fotoğrafı çerçevesine tekrar koydu. Soluk yeşil duvarda iz yapmış yerine tekrar astı. Onlar gittiğinden beri onlarla konuşmak için o çerçeveyi indirir. Fotoğrafa bakar anlatır ve geri yerine asardı. Zilin çalmasıyla geçmişe olan yolculuğuna ara verdi. “Kapıyı aç artık.” “Sevo!” “Geldim geldim patladınız.” “K...
